Sine labore non erit panis (nie penis) in...

         No dobra. To minęło już tyle czasu od ostatniej notki, że sensu nie ma wszystkiego tu streszczać, no nie ma, mimo że się działo. No i w sumie, po części jakiejś, kawałku z całości, to z przyczyny natłoku wydarzeń pisać jakoś tak okazji i czasu nie było... Chociaż nie. Zauważyłam u siebie ostatnio taki dziwny objaw (coś jak w jednej z książek Kinga) - kiedy tylko zasiadam przed klawiaturą ogarnia mnie niemoc (na szczęście nie tracę JESZCZE przytomności jak ów bohater - pisarz), a myśli me zasnuwa czarna mgła. Komórki mózgowe nie współpracują, synapsy się blokują, a co gorsza zakrada się podstępnie kwestia sensu (nie tylko stricte) pisania w ogóle. To takie niepokojące dekadenckie zwątpienie, połaczone z dozą zniechęcenia, marazmu, wiary we własne umiejętności, a poza tym, to czyż nie marna jest nasza ludzka egzystencja, wobec ogromu wszechświata...?
         A tak z innej mańki, to chciałam zakomunikować, że właśnie wróciłam z rozmowy w sprawie pracy i dlatego piszę tu cokolwiek - jestem jeszcze podekscytowana i naładowana energią i muszę dać gdzieś upust uczuciom targającym mym wnętrzem, nie wyrządzając zbyt dużych szkód w najbliższym otoczeniu. Wyniku jej jeszcze nie znam, podobno odpowiedz odmowną (oby nie, bo mi zaczęło zależeć) dostanę szybko, a na pozytywną (czyli - czy zakwalifikowałam się do następnęgo etapu - normalnie jak w Idolu) przyjdzie mi jeszcze poczekać w niepewności. Dobrze, że nie obgryzam paznokci, bo właśnie zabierałabym się za opuszki.
       Ta praca da mi nowe perpektywy, doświadczenia, mnóstwo wrażeń poszerzy me horyzonty, a właściwie to może odmienić całe moje życie... Zresztą jaka nie może..? W każdym razie jest to coś, o czym myślłam już od jakiegoś czasu... Ale charakteru owego zajęcia nie wyjawię, bo nie chcę zapeszyć, a poza tym, to potrzymam Was troszkę w niepewności (A co! -sama się nie będę męczyć). A jak ktoś chce się zabawić w detektywa to mogę, w ramach podpowiedzi napisać, że w ogłoszeniu z gazety (którego nota bene nie czytałam, ale poznałam jego ogólny zarys, od jednej z konkurentek) między innymi pracodawcy oświadczyli, że poszukują "KOBIET-IDEAŁÓW" - ha ha... znam owych panów (oby przyszłych pracodawców) z widzenia, mijania i przelotnych konwersacji, zagadnięć uprzejmościowo-przebiegowo-przejściowych (takich tam, umilających czas w oczekiwaniu na coś, kogoś...). To, że mają specyficzne poczucie humoru, są ekstrawaganccy i mają nieco nawalone w dekielki (jak większość artystów) wiedziałam już wcześniej. Ale to sformułowanie nieco mnie mimo wszystko zdziwiło i zbiło z pantałyku. Niech was moje zmyślne bestie - nie zwiedzie pora owej rozmowy, która mogłaby sugerować, że chodzi o najstarszy zawód świata - nie zamierzam zostać Panią Negocjowalnego Afektu, czy dosadniej - jak to ujęła Myje_Gary - Panią Gościnną W Kroku - taka odpowiedź byłaby i tak zbyt prosta...